ΤΟ «WITCHTOK» ΕΠΙΧΕΙΡΕΙ ΝΑ ΓΕΜΙΣΕΙ ΤΑ ΚΕΝΑ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗΣ
Ι.Ν.ΑΓΙΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΙΣΤΙΑΙΑΣ
Ο δυτικός χριστιανισμός, τόσο ο παπικός όσο και ο προτεσταντικός, βιώνει μία έντονη παρακμή, όπου η μείωση των πιστών, το κλείσιμο εκκλησιών κάθε χρόνο και η αδυναμία να προσελκύσουν νέα μέλη καταδεικνύουν μια βαθιά κρίση. Στην Αγγλία και την Ουαλία, για πρώτη φορά στην ιστορία, λιγότεροι από τους μισούς πολίτες δηλώνουν Χριστιανοί, ενώ ο αριθμός εκείνων που δηλώνουν «χωρίς θρησκεία» έχει εκτοξευτεί. Στις ΗΠΑ, η εικόνα είναι παρόμοια· λιγότεροι από τους μισούς Αμερικανούς ανήκουν σε κάποιο θρησκευτικό σύλλογο, και αντίστοιχες τάσεις παρατηρούνται σε Καναδά, Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία. Η παρακμή αυτή δεν αφορά μόνο την αριθμητική συρρίκνωση των πιστών, αλλά περισσότερο την αίσθηση νοήματος που η εκκλησία τους προσέφερε κάποτε. Αυτό το κενό δημιουργεί μια “πνευματική πείνα”, μια ανάγκη για προσωπική αναζήτηση του υπερφυσικού, η οποία δεν καλύπτεται πια από τις παραδοσιακές εκκλησιαστικές δομές.
Ο ΟΣΙΟΣ ΔΑΒΙΔ Ο ΕΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Ο Όσιος Δαβίδ καταγόταν από τη βόρεια Μεσοποταμία, που ήταν μεγάλο μοναστικό κέντρο, και γεννήθηκε περί το 450 μ.Χ. Για λόγους που δεν αναφέρονται ήλθε στη Θεσσαλονίκη μαζί με το μοναχό Αδολά. Κατά το βιογράφο τους ο Όσιος εισήλθε αρχικά στη μονή των Αγίων Μαρτύρων Θεοδώρου και Μερκουρίου, επιλεγομένη Κουκουλλιατών, της οποίας η τοποθεσία προσδιορίζεται «ἐν τῷ ἀρκτικῷ μέρει τῆς πόλεως πλησίον τοῦ τείχους ἐν ᾧ ἐστι τὸ παραπόρτιον τῶν Ἀπροΐτων». Το προσωνύμιο «Κουκουλλιατῶν» ή «Κουκουλλατῶν» δηλώνει τους μοναχούς που έφεραν κουκούλιο, ίσως κατά ιδιάζοντα τρόπο, αν κρίνει κανείς από τις σωζόμενες απεικονίσεις του Οσίου, δηλαδή ριγμένο στους ώμους. Η θέση της μονής πρέπει να αναζητηθεί βορειοανατολικά της Ακροπόλεως, εκεί όπου αναγνωρίζεται το τοπωνύμιο «Κῆπος τοῦ Προβατᾶ».
WITCHTOK – Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ
Πνευματικότητα, Εκδήλωση και οι Σκοτεινές της Πλευρές
Bernadette Jacober
Η εικόνα της μάγισσας έχει αλλάξει δραματικά τις τελευταίες δεκαετίες. Ενώ στην παιδική μας ηλικία σκεφτόμασταν συχνά τις κυρτές γυναίκες από τα παραμύθια των αδελφών Γκριμ ή τις σκανταλιάρες μάγισσες όπως η Bibi Blocksberg, οι νεότερες γενιές γνωρίζουν έναν εντελώς νέο τύπο μάγισσας: την «αυτο-ιπτάμενη» μάγισσα του διαδικτύου, την οποία συναντάμε σε πλατφόρμες όπως το Instagram, το YouTube ή το TikTok.
Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ
Ο Όσιος Κυριακός ήταν άνθρωπος που καλλιεργούσε «ὑπομονήν, πραότητα» (Α' προς Τιμόθεον, στ' 11). Γι' αυτό και πέτυχε στην ασκητική του ζωή. Γεννήθηκε στην Κόρινθο το 5ο αιώνα μ.Χ., από Ιερέα πατέρα, τον Ιωάννη. Τη μητέρα του την έλεγαν Ευδοξία και είχε αδελφό τον Αρχιεπίσκοπο Κορίνθου Πέτρο.
π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης- Όλοι με την «Πανελλήνια Κίνηση κατά του Ψηφιακού Ολοκληρωτισμού ΕΞΟΔΟΣ»
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΙΚ ΜΑΡΒΕΛ…
Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος
Το έργο του Νικ Μάρβελ δεν είναι απλώς μια σειρά παιδικών μυθιστορημάτων. Είναι μια δυνατή πρόταση που ανατρέπει τη μονοτονία της σύγχρονης λογοτεχνίας φαντασίας και προσφέρει στα παιδιά και στους νέους ένα καθαρό μήνυμα ελπίδας, πίστης και αληθινής ηρωικής στάσης απέναντι στη ζωή. Σε μια εποχή που η βιομηχανία του θεάματος κατακλύζεται από ταινίες και βιβλία που προβάλλουν τον αποκρυφισμό, τη μαγεία και την ψευδαίσθηση των «υπερφυσικών δυνάμεων», η σειρά «Νικ Μάρβελ» προβάλλει ως φωτεινό αντίβαρο. Οι αληθινοί ήρωες δεν είναι όσοι καταφεύγουν σε ξόρκια και επικλήσεις σκοτεινών δυνάμεων, αλλά εκείνοι που με πίστη στον Χριστό μπορούν να μετακινούν βουνά, να στέκονται με θάρρος απέναντι στις δυσκολίες και να εμπνέουν γύρω τους αγάπη και ελπίδα.
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΧΩΜΙΟΣ
Ο Όσιος Παχώμιος γεννήθηκε το 292 μ.Χ στην Κάτω Θηβαΐδα της Αίγυπτου από γονείς ειδωλολάτρες και έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορος Κωνσταντίνου του Μεγάλου (306 - 337 μ.Χ.). Στο στρατό, στον οποίο κατετάγη σε ηλικία 20 ετών, γνωρίσθηκε με Χριστιανούς στρατιώτες και διδάχθηκε από αυτούς τα της Χριστιανικής πίστεως. Όταν δε απολύθηκε από τις τάξεις του στρατού, εγκατέλειψε τον κόσμο και αφού μετέβη στην Ανω Θηβαΐδα, βαπτίσθηκε και εκάρη μοναχός.
ΦΑΛΟΥΝ ΓΚΟΝΓΚ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ
Πρωτ. Αλεξάντερ Νοβοπάσιν
Πρόσφατα, μου κίνησε την προσοχή μια δήλωση του Γάλλου ποιητή και δοκιμιογράφου Πολ Βαλερί. «Η ιστορία—γράφει—είναι το πιο επικίνδυνο προϊόν που έχει παραχθεί από τη χημεία της νόησης… Μεθάει τα έθνη…, γεννά σε αυτά ψεύτικες αναμνήσεις, προκαλεί… μανία καταδίωξης και κάνει τα έθνη χολωμένα, αλαζονικά, αδιάλλακτα και ματαιόδοξα». Ωραία διατυπωμένο. Αλλά όχι απολύτως σωστό. Άλλο πράγμα είναι να μιλάμε για την ιστορία ως μια πραγματική εκδήλωση σημαντικών ή λιγότερο σημαντικών γεγονότων στον χρόνο, και εντελώς άλλο να μιλάμε για ιστορικά γεγονότα και τις προϋποθέσεις που οδήγησαν σε αυτά, ερμηνεύοντάς τα κατά το δοκούν. Ως εκ τούτου, τέτοιες ερμηνείες μπορεί να είναι αρκετά υποκειμενικές (και οι άνθρωποι γενικά είναι υποκειμενικοί), άρα όχι απόλυτα αξιόπιστες, ή σκόπιμα διαστρεβλωμένες για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα κάποιων. Και αυτό δεν είναι πλέον ιστορία, είναι πλαστογραφία.